ویژگی های کارآفرینی با الهام از کلام امام علی (ع)

در نظرگاه امام علی (ع) کارآفرین دارای چهار ویژگی عمده است:

الف) ویژگی های فردی و اجتماعی

ب) ویژگی های روحی و روانی

ج) ویژگی های اقتصادی

د) ویژگی های فردی _ اجتماعی

ریز مولفه ها (ابعاد جزئی تر ) کارآفرینی با الهام از کلام و سیره حضرت علی (ع) عنوان می گردد:

کارآفرین

ویژگی های روحی _ روانی )

فرصت شناسی

ریسک پذیری

تشویق گریزی

روشمندی

درک اهمیت

ویژگی های فردی_اجتماعی)

سختکوشی و پشتکار

خوداتکایی

آگاهی

کمال جویی

مردم گرایی

ویژگی های فردی_جسمی)

سستی گریزی_

سحرخیزی_

پرکاری_

کوشا و پرتلاش

ویژگی های اقتصادی)

احتکارگریزی_

تجربه گرایی_

دوراندیشی_(معیارگرایی)

_ابزارشناسی

در تدبیر تکوینی و اداره واقعی جهان ماده،انسان جایگاهی فعال و اثرگذار دارد.طبیعت با انسان و نیازهایش بیگانه نیست.آنچه نیاز انسان را برمی آورد،در طبیعت و قدرت چیرگی بر طبیعت در انسان به ودیعت نهاده شده است.امام علی (ع) درباره قدرت انسان می فرماید:

و ان الارض التی تحملکم و السماء التی تظللکم مطیعتان لربکم و ما اصبحتا تجودان لکم ببرکتهما توجعا لکم ولازلفه الیکم ولالخیر ترجونه منکم ولکن امرتا بمنافعکم و اقیمتا علی حدود مصالحکم فقامتا.

بدانید زمینی که شما را بر پشت خود می برد و آسمانی که بر شما سایه می گسترد،پروردگار شما را فرمان بردارند؛و برکت آن دو بر شما نه از راه دلسوزی است و نه به خاطر جستن نزدیکی و نه به امید خیری است که از شما دارند،بلکه به سود شما مامور شدند و گردن نهادند و برای مصلحت شما بر پایشان داشتند و ایستادند. (نهج الابلاغه،خطبه143،ص138)

انسان چنان آفریده نشده است که بر قسمتی از طبیعت تسلط یابد و بخشی دیگر از تیررس بهره برداری اش خارج بماند.

در این مورد حضرت علی (ع) می فرمایند:

و اخرج الیها اهلها علی تمام مرافقها ثم لم یدع جرز الارض التی تقصر میاه العیون عن روابیها و لا تحد جداول الانهار ذریعه الی بلوغها حتی اتشاء لها ناشیئه سحاب تحیی مواتها.

و اهل زمین را از نهانگاه زمین برآورد و آنان را با همه وسائل زندگی در روی زمین قرار داد.سپس خداوند سبحان سطوح بی آب و علف زمین را که آب های چشمه سارها به بلندی های آن سطوح نمی رسید و جویبارهای رودخانه ها وسیله ای برای رسیدن به آن سطوح پیدا نمی کرد، رها نفرمود و ابر نمودار برای آن سطوح مرتفع که مرده های آن ها را احیا کند و گیاهش را برویاند،خلق کرد. ( نهج الابلاغه،خطبه 143، ص138)

انسان چنان آفریده نشده است که بر قسمتی از طبیعت تسلط یابد و بخشی دیگر از تیررس بهره برداری اش خارج بماند.

در این مورد حضرت علی(ع) می فرمایند:

و اخرج الیها علی تمام مرافقها ثم لم یدع جرزالارض التی تقصر میاه العیون عن روابیها ولا تحد جداول الانهار ذریعه الی بلوغها حتی انشاء لها ناشیئه سحاب تحیی مواتها .

و اهل زمین را از نهانگاه زمین برآورد و آنان را با همه وسائل زندگی در روی زمین قرار داد.سپس خداوند سبحان سطوح بی آب و علف زمین را که آب های چشمه سارها به بلندی های آن سطوح نمی رسید و جویبارهای رودخانه ها وسیله ای برای رسیدن به آن سطوح پیدا نمی کرد،رها نفرمود و ابر نمودار برای آن سطوح مرتفع که مرده های آن ها را احیا کند و گیاهش را برویاند،خلق کرد. (نهج البلاغه ،خطبه 91،ص81)

این تسخیر بدان جهت انجام می پذیرد که انسان باید برخی از نیازهای اساسی اش را از دل طبیعت استخراج کند.مدبر جهان آن را چنان آفریده که نیازهای طبیعی انسان را برآورده سازد.

آن حضرت همچنین،می فرماید: وجعل ذلک بلاغا للانام و رزقا للانام…فاهبطه بعد التوبه لیعمر ارضه ینسله

( خداوند سبحان با این ) خلقت عظیم ( توشه ) مادی و معنوی ( برای مردم و روزی برای جانوران عنایت فرمود…او حضرت آدم را پس از توبه بر زمین آورد تا با نسل خود زمین را آباد نماید.

( نهج البلاغه،خطبه 91،ص 82)

بر این اساس،زمین با همه استعدادهای بی شمارش گاهواره انسان قرار گرفت:

فجعلها لخلقه مهادا و بسطها لهم فراشا.

پس آن را برای آفریدگان خویش همچون گاهواره کرد و چون بستر برایشان بگسترد. (نهج البلاغه،خطبه211،ص 245).