اصلاح نگرش به دنیا و آخرت

عمر کوتاه و فرصت اندک است و نمی دانیم این فرصت چه موقع به پایان می رسد. امیرالمومنین می فرمایند: ان غدا من الیوم قریب. بی شک فردا به امروز نزدیک است. برای اینکه بفهمیم فردا نزدیک است و حتی اگر قرار باشد هزار سال دیگر بمیریم باز هم نزدیک است باید به این فرمایش حضرت توجه کنیم که میفرماید: ما اسرع الساعات فی الیوم و اسرع الایام فی الشهر و اسرع الشهور فی السنه و اسرع السنین فی العمر، چقدر ساعات در روز با شتاب و سرعت می گذرد و روزها در ماه و ماه ها در سال و سال ها در عمر…

اگر ما عادت کردیم که بگویم هنوز وقت داریم همیشه این حرف را خواهیم زد، اگر ما عادت کردیم که بگوییم فردا ، فردا نیز خواهیم گفت: فردا؛

زیرا تبدیل به عادت شده است.در حالی که باید باور من این باشد که امروز همان فردایی است که دیروز منتظر آن بودم.

یکی از حربه های شیطان برای مومنین است که آنها را در آرزوی معنوی نگه می دارد البته آرزوهای معنوی دو نوع است پوچ و صادق؛آرزوی پوچ یعنی در حد آرزو می ماند و برای بازی دادن انسان است و هیچ وقت عملی نمی‌شود ولی آرزوی صادق تبدیل به عمل میشود. شیطان انسان را در آرزوها و دلخوشی های پوچ نگه می دارد.

در این فرصت اندک که روایت می فرماید: المده و ان طالت قصیره و امیرالمومنین می‌فرمایند: آه من قله‌ الزاد و طول الطریق: راه بسیار طولانی است و زاد و توشه کم است و هر چقدر هم زیاد باشد باز کم است، چگونه میشود به درجات دست پیدا کرد ؟ چگونه میشود این راه طولانی را پیمود؟

در دعای کمیل جوابش آمده است: اسئلک ان تجعل اعمالی و اورادی؛ خدایا از تو می خواهم که همه اعمال من و همه اذکار و عباداتم وردا واحدا باشد؛ یک آهنگ داشته باشد ، همه آن صبغه الله و رنگ خدایی داشته باشد. صبغه الله یعنی همه اعمال من برای خدا و به دستور خدا و مطابق با فرمان او باشد.

برای رشد باید ایمان و عمل صالح داشته باشیم و برای آن نباید حتی از نفس هایمان ساده بگذریم. بالاخره اگر ۶۰ سال عمر می کنیم, ۲۰ سال از عمر ما خوابیم و بسیاری از آنها هدر میرود، چقدر ترافیک هستیم؟چقدر سر سفره می گذرد؟ چقدر غفلت داریم؟ پس فرصت کوتاه است ،در این فرصت کم چه باید کرد؟