جمع ها و حاصل جمع ها(3)

3-درگیری و صبر

پس از آن که فکر و ذکر این عهد،درگیری شروع می شود،ما در زندگی دنبال خوبی هایی هستیم،در مقطعی،خوبی ما با خوشی قاطی بود.اگر گذشته مان را مرور کنیم،می بینیم که در دوران بچگی،خوبی ها و خوشی هایمان با هم یکی بود؛رنگ های قشنگ تر،چشممان را و طعم های زنده تر،ذائقه مان را جذب می کرد و آنچه خوشایندمان بود و بر دلمان می نشست،ما را راه می برد،ولی در مقطعی،دیگر خوبی و خوشی ما از هم تفکیک شدند؛دیگر دنبال چیزی می رویم که ما را پر کند و کسری هایمان را تامین کند؛هرچند که خوش و خوش رنگ نباشد و به دلمان ننشیند؛حتی اگر طعمش تلخ باشد،دنبالش برویم؛هرچند که راهش سخت باشد،تعقیبش می کنیم.

اینجا خوبی،معنی دیگری پیدا می کند؛خوبی،چیزی است که از ما نمی ستاند،بلکه می دهد و می افزاید و ما را پر می کند.

اینجاست که حکمت این آینه در سوره بقره روشن می شود: (لیس البر ان تولو وجوهکم قبل المشرق و المغرب ولکن البرمن ءامن بالله والیوم الاخر…).

اینجا خوبی ها از خوشی ها جدا شده است.خوبی این نیست که به این طرف و آن طرف دل ببندید،بلکه خوب آن است که دو حب و عشق دارد؛ یکی (عشق به الله) . دیگری (عشق به ادامه انسان)

که با تفکر انسان معلوم می شود: (ءامن بالله والیوم الاخر). سپس باید به پیمان های بسته شده ، وفا کنیم: (و اتی المال علی حبه…والموفون بعهدهم…).

و سپس صبوری در رنج ها و سختی ها داشته باشیم؛ چرا که این پیمان ها،خواه ناخواه درگیری می آورد و درگیری ها صبر می خواهد: (والصابرین فی الباساء والضراء…).

ادامه دارد…