تاثیر کشاورزی بر توسعه یافتگی و امنیت ملی(4)

راهبرد جایگزینی واردات در آسیای شرقی،متفاوت از آمریکای لاتین: هم افزایی های کشاورزی_صنعت

سیاستگذاران کره جنوبی و تایوان از نگاه یک جانبه گرایانه به صنعت و کشاورزی اجتناب ورزیده و معتقد بودند که باید کارایی کشاورزی و صنعت رشد پایداری داشته باشد.

ایشان نگاه پویایی به تعامل بین بخش کشاورزی و صنعت داشتند.در این نگاه،چیدمان نهادی و نوآوری فناورانه از نقش مرکزی برخوردار بودند.بنابراین دولت های کره جنوبی و تایوان شرایطی را تضمین کردند که منجر به پذیرش فناوری های جدید شده و گذر از الگوهای تولید موجود به سمت محصولات کشاورزی با ارزش افزوده بالاتر را تحریک می کرد(اوشیما 1987).

گذارها و تحول هایی که در بخش کشاوزری کره جنوبی و تایوان صورت گرفت،انتقال نییروی مازاد را از بخش کشاورزی به بخش صنعت امکانپذیر ساخت و بنابراین سطح دستمزدهای کارگران پایین باقی مانده و در عین حال همزمان،این موضوع تضمین شد که تولید کشاورزی رو به رشد بوده و ارائه غذای کافی برای کارگران صنعتی را تامین خواهد کرد.

آنها سعی کردند تضمین کنند،هرگونه منابعی که به بخش صنعت منتقل می شود.در صنایعی سرمایه گذاری می گردد که دارای بالاترین پتانسیل برای رشد و برای موفقیت در بازارهای صادراتی است.در مقابل کشورهای آمریکای لاتین،که در آنها سیاست های حمایتی به صورت گسترده اعمال شد،در کره جنوبی و تایوان به صورت انتخابی و هدفمند اقدام گردید.

این دولت های آسیایی همچنین ایجاد صنایعی را تشویق کردند که منجر به بهبود و ارتقای بخش کشاورزی می شدند.

از این صنایع می توان به صنایع کود شیمیایی و ماشین آلات و تجهیزات کشاورزی اشاره کرد.علاوه بر این،صنایع حمایت کننده از بخش کشاورزی،مقدار بالاتری از سرمایه های خارجی را نسبت به سایر انواع صنعت دریافت کردند (چنج،1990).

همچنین غالب صنعتی شدن در تایوان روستامحور و بنابراین با نیازهای بخش کشاورزی هماهنگ تر بود.(کی،2008).

برخلاف کشورهای کره جنوبی و تایوان،سیاستگذاران کشورهای آمریکایی لاتین معمولا ناتوان از ایجاد چنین هم افزایی هایی بودند.آنها ناتوان از انجام اصلاحات عمده در نظام بهره برداری زمین و مدرنیزه کردن کشاورزی بودند و یا اینکه تمایلی به این موضوع نداشتند.

آنها همچنین نتوانستند در برابر فشار ناشی از حامیان صنایع،برای نرخ های بالاتر حمایتی ایستادگی کنند و فاقد راهبرد صنعتی شدن ضادرات محوری بودند که به اندازه کافی از قدرت برخوردار باشد (رینر و اوروک،1985).

بی اعتنایی به صادرات کشاورزی در کنار عدم گذار به موقع به سمت راهبرد صنعتی شدن صادرات محور از جمله دلایل کلیدی هستند که کشورهای آمریکای لاتین را نسبت به کشورهای تازه صنعتی شده آسیای شرقی در حالت عقب مانده تری نگه داشته اند.

ادامه دارد…