آینده پرورش میگو فوق متراکم

هامبرتو ویلاریل از مرکز تحقیقات زیست‌شناسی نورث‌وست و لورنزو خوآرز از شرکت توسعه محصولات دریایی، مقاله‌ای را در مجله جامعه جهانی آبزی‌پروری منتشر کردند که به آنالیز چالش‌های پیش روی پرورش میگو فوق متراکم پرداخته است.

تولید جهانی میگو

به گفته این محققان، کشورهای آسیایی (۸۳.۴%) و آمریکای لاتین (۱۶.۳%) عمده تولید میگو را به خود اختصاص می‌دهند. میگو پاسفید (وانامی)- با ۸۳% تولید- و میگو ببری (مونودون) گونه‌های اصلی را تشکیل می‌دهند.

هند و اکوادور در یک دهه با ۱۰۰% رشد، به میزان قابل توجهی تولید خود را افزایش دادند و در سال ۲۰۲۱ به بیش از ۱ میلیون تن تولید دست یافتند بدون آنکه مساحت مزرعه را افزایش دهند.

تولید نیمه متراکم در اکوادور به طور متوسط به ۱,۲۵۰ kg/ha در هر کراپ می‌رسد، اما حالا مزرعه‌داران میگو می‌توانند هر ساله سه کراپ تولید داشته باشند و در تلاشند بهترین روش‌ها را در صنعت پیاده‌سازی کنند.

سیستم‌های فوق متراکم

محققان می‌گویند: «ما سیستم فوق متراکم برای میگو سفید وانامی را استخرهای دارایی پوشش پلاستیکی، آبراهه و تانک‌هایی تعریف می‌کنیم که تراکم جمعیت در هر دوره بیش از ۱۵۰ قطعه میگو در هر m^۲ بوده و سطح قابل توجهی از تکنولوژی در آنها استفاده می‌شود.»

محققان همچنین اشاره می‌کنند، سیستم‌های فوق متراکم روشی کارامد محسوب می‌شود که بازدهی انرژی صرف شده را به حداکثر می‌رساند بدون اینکه به محیط آسیب بزند و همچنین مصرف آب را با کمتر از ۲۵۰ L/kg تولید به حداقل می‌رساند، این کار تنها بدون تعویض آب امکان‌پذیر است و باید برای هر kW انرژی بیش از ۱۲۰۰ کیلوگرم میگو تولید شود.

در گزارش آنها آمده: «استخرهای باز باید در سال ۲ الی ۳ کراپ و بیش از ۳۰ t/ha (1.2 kg/m^۳) تولید کنند. در حالیکه آبراهه‌ها حداقل ۳ کراپ با تراکم بیش از ۲.۵ kg/m^۳ تولید دارند. استخرهای سرپوشیده (گلخانه‌ای) نیز در سال بیش از ۳ بار برداشت دارند و تراکم تولید آنها به ۴.۵ kg/m^۳ می‌رسد.»

آنها اشاره می‌کنند، به منظور دستیابی مستمر به این اهداف، درک تعامل بین طراحی سیستم تولید، استراتژی‌های ایمنی زیستی، تغذیه، کیفیت تخم، تأثیر توسعه فنآوری، تغییر اقلیم و رعایت اصول اجتماعی در فشرده‌سازی پرورش میگو ضرویست. زیرا در این سیستم سرمایه ثابت ۵ الی ۱۰ برابر بیش از سیستم نیمه متراکم است.

بایوفلاک برای تشدید پرورش میگو

محققان گزارش دادند، بایوفلاک گسترده‌ترین تکنولوژی بکار رفته برای پرورش میگو متراکم است.

آنها یادآور می‌شوند، اطلاعات علمی موجود در زمینه این سیستم‌ها محدود است، بخصوص در ارتباط با درک پویایی آنها و تعامل بین اکوسیستم و آبزی پرورشی.

ویلاریل و خوآرز معتقدند، سیستم‌های تجاری متراکم در آسیا نتایج خوبی را نشان داده، اما پایداری اقتصادی و تجاری سیستم‌های فوق متراکم هنوز به اثبات نرسیده است. «چالش‌های موجود هم در زمینه فنآوری هستند و هم در زنجیره ارزش.»

ویلاریل و خوآرز گزارش دادند: «در سیستم‌های متراکم میگو به لحاظ مشکلات ارگانیسمی، زیست‌محیطی، اجتماعی و رفاهی چالش‌های مشخص شده برای مزرعه‌داران شامل بیماری، خوراک، مصرف انرژی و انتخاب ژنتیک است.»

تغذیه در سیستم‌های فوق متراکم

در سیستم‌های فوق متراکم برای خطوط جدید SPF و گزینش ژنتیکی برای موفقیت در این سیستم‌ها، هنوز به اطلاعات بیشتری نیاز است.

«به طور ویژه، در ارتباط با نیازهای غذایی، به درک بهتری از مصرف پروتئین و اسید آمینه، تأثیر منابع جایگزین پروتئین و لیپید و تعامل بین باکتری‌ها و سیستم‌های مبتنی بر بایوفلاک نیاز است. هرچند صنعت خوراک پیشرفت قابل توجهی در فراهم کردن محصول با کیفیت برای مزارع داشته، اما این جیره‌ها هنوز مبتنی بر موادی مانند پودر ماهی، سویا، گندم، روغن ماهی و روغن‌های گیاهی هستند که با ترکیبی از ویتامین‌ها و مواد معدنی مکمل‌سازی می‌شوند.»

به گفته محققان، چالش موجود، توسعه منابع پروتئین جایگزین در حجم و با هزینه‌هایی است که امکان‌پذیر باشد. «جایگزین‌های فعلی هنوز منابع محدود با ردپای کربن زیاد است، در حالیکه جایگزین‌های جدید گران‌قیمت بوده و در حجم‌های کافی در دسترس قرار ندارند.»

استدلال

محققان اینطور استدلال می‌کنند: «بدیهی است که تکرار مدل‌های فعلی برای تولید نیمه‌متراکم میگو محدود خواهد بود. قطعا، نباید انتظار داشته باشیم که کشورهایی مانند اکوادور و چین بتوانند حجم تولید خود را با همان سیستم‌های پرورش، دو برابر افزایش دهند.»

آنها همچنین تأیید کردند، در فشرده‌سازی پرورش میگو لازم است آبزی پرورشی از وضعیت فیزیولوژی، متابولیکی، ژنتیکی و سلامت کافی برخوردار باشد تا بتواند در این محیط‌ها رشد کند.

«از دیدگاه پایداری زیست‌محیطی، سیستم‌های فوق متراکم فعلی برای هر کیلوگرم میگو تولید شده از آب کمتری استفاده می‌کنند، آب را مجددا به مصرف می‌رساند، ضریب تبدیل غذایی پایین‌تری دارند و استفاده از استخر و منابع آبی را بهینه می‌سازند.».